WCZORAJ!

Było niby normalne, ale ..... nic nie pasowało od rana! Było dziwne podekscytowanie, jakiś przymus wczesnego wstania z łóżka, nieokreślone wrażenie, że coś jest nie tak! A raczej, że to coś ważne, tylko nie chce się w żaden sposób ujawnić! I myśl mi przebiegła taka, że sklerozę mam galopującą, że nie wiem, o co.... i..... nagle! Prawie Eureka!!!! Ale i bezruch, bo przecież jak to? Jak można zapomnieć? No jak? Przecież cały czas, od tych kilku lat, kiedy samotnie borykam się z życiem, ten dzień jest najważniejszy!

Pamiętam dokładnie! Najpierw perturbacje z Rodzicami, bo wydało się nie tyle przez przypadek, ale.... sami nie wiedzieliśmy jeszcze, na czym stoimy. Na całe szczęście, podejrzenia, że już niedługo zostaniemy rodzicami, nie potwierdziło się! I zaczęło się spokojne oczekiwanie! W międzyczasie udało się znaleźć przytulne gniazdo. Mój Tato założył hodowlę jedwabników i zmienialiśmy się co miesiąc przy tych robalach. Ale na koniec, nie do pogardzenia była była sumka, którą przeznaczyliśmy na meble. 

I nie spiesząc się, 48 lat temu już byliśmy razem, na dobre, i na złe!

Ech!!!! Tyle wspomnień pięknych, i tyle wzruszeń! 

Przeglądam albumy, wzruszam się, i wspominam, wspominam, wspominam! 

A jednak mi żal!