Najpiękniejsze Wielkanoce mojego dzieciństwa!

Dopóki żyli Dziadkowie ze strony Ojca, zawsze Wielkanoc spędzaliśmy w T.
Dziadkowie mieli za miastem , tuż przy torach kolejowych przepiękny domek
( wyglądał jak pałacyk ) i ogromny ogród. Na Święta Wielkiej Nocy, z niecierpliwością czekaliśmy cały rok, bo też dzięki nim i corocznej tradycji rodzinnej, strannie pielęgnowanej przez Dziadka, staliśmy się też niejako cząsteczkami historii tego małego miasteczka, leżącego na skraju Borów Tucholskich.
Zjeżdżaliśmy wszyscy, moi Rodzice + 3 moich braci, Wujostwo + 2 kuzynów i kuzynka. My, dzieci mieliśmy do dyspozycji poddasze, na które wchodziło się po bardzo stromych, trzeszczących schodach. Tam też, całe popołudnie, po przyjściu z kościoła, gdzie święciliśmy nasze koszyczki ze święconką, czynilismy nasze własne przygotowania do Świąt. Ja z Kuzynką, z bibuły, kolorowego papieru i drucików, formowałyśmy kwiaty, różne kolorowe bukieciki i wianki. Bracia i Kuzyni natomiast strugali kołatki.
W Świąteczną niedzielę rano, obowiązkowo szliśmy wszyscy na mszę rezurekcyjną, po której długo celebrowano śniadanie, podawane na pięknej porcelanie ślubnej Babci, na własnoręcznie przez nią haftowanym obrusie borowiackim.
A potem to, na co zawsze z wielka niecierpliwością czekaliśmy.
Szukanie koszyczków wielkanocnego króliczka.
Formowaliśmy pochód.
Na początku szedł Dziadek z wielkimi pokrywami od kotłów do gotowania.
Następnie Babcia z ogromnym garnkiem i tłuczkiem.
Dalej Rodzice, Wujostwo i my dzieci.
Dziadek walił w pokrywy, babcia tłuczkiem w garnek. Rodzice, Wujostwo i my radośnie śpiewaliśmy pieśni wielkanocne, powiewaliśmy kwiatami i klekotaliśmy klekotkami. Przechodnie,którzy wylegli na ulice na spacery, lub szli na koleją msze, stawali i podziwiali nasz korowód.
Okrążaliśmy cały dom , podwórko i połowę ogrodu, aby po tym rozbiec się poszukując pod krzeczkami agrestu i porzeczek, w trawie,  w konarach drzew swoich koszyczków. Pisku, śmiechu  i krzyku było co niemiara, jak znalazło się swój koszyk. My dzieci oczywiście dostawaliśmy słodkości przygotowywane przez babcię. Były to przede wszystkim ciasteczka z kruchego ciasta o figurkach zajączka lub kurczaczka, pięknie polukrowane lub ozdobione kakaową masą. Do tego cała masa jajeczek cukrowych lub rzadziej czekoladowych. Mama i Ciocia znajdowały chusteczki wyszywane przez Babcię, albo parę pończoch; Tato i Wujek buteleczki nalewek producji Dziadkowej.

Te nasze pochody, które przez całe lata, rok rocznie formowaliśmy, stały się sławne w miasteczku. Każdego roku mieliśmy coraz więcej dopingujących nas gapowiczów, a także pracy, by każde z nas mogło pochwalić się bardziej kolorowymi i wyszukanymi elementami wiosennymi. Dziadkowie wynajdywali coraz większe garnki i miednice, aby huk walenia weń był coraz donioślejszy. A Rodzice i Wujostwo mieli za zadanie nauczyć nas co rok nowych pieśni do odśpiewania w wielkanocnym korowodzie. Później nawet już nie zawartość koszyczków była ważna, ale sama nasza obecność, właśnie tam, o tej porze, w  korowodzie Wielkiej Nocy.
Potem, kiedy już Dziadków nie było, bardzo nam tego było brak.
Teraz, bardzo rzadko jak przejeżdżam pociągiem, widzę domek Dziadków, w którym już mieszkają inni, obcy ludzie. I przypominam sobie tą radość dziecinnych Wielkanocy, po których już nic nigdy nie było tak samo.

Jedyną namiastką tamtych wspomnień było to, żedużo póżniej, w południe Niedzieli Wielkanocnej, spotykaliśmy się po śniadaniu na naszej nadjeziornej działeczce z Dziećmi i Wnukami. I kiedy my popijalismy kawę i jedlismy wymyślonego przeze mnie mazurka bakaliowego, nasze Wnuki szukały pod tujami koszyczków Wielkanocnego Króliczka. I tak samo było wesoło i radośnie. I nawet czasami zła pogoda nie przeszkadzała.

A ja miałm wrażenie, że z góry, z dobrotliwym uśmiechem spoglądają na mnie Babcia Stasia i Dziadek Walery.

EDIT:
Najważniejszego nie napisałam!
Ten tekst powstał 9 kwietnia 2007 roku i został opublikowany na bloksie. Z siedemnastu komentujacych, do dzisiaj są ze mną dwie Osoby tu, w kraju, i jedna z USA, która tylko czyta!